Mitt persónulega afstaedi

Ég hlakka til ad koma heim í sumar. Thad er ekki langt thangad til. Thá verdur gaman. Ég sakna thess ad fá lárétta rigningu beint framan í mig. Ég hlakka til ad fjúka milli húsa. Madur verdur svona skrítinn af thví ad búa í landi thar sem meira ad segja vedrid er politically correct.

Thad er sko ekki langt thangad til. Thá aetla ég ad fara á naeturvaktir, thad er stud ad vaka á nóttunni og horfa á Woody Allen myndir. Ég aetla ad fara út á land og tjalda. Ég aetla Kjöl eda Sprengisand med minni fjallabílavaeddu fjölskyldu. Ég aetla ad fara á aettaródalid austur í sveit. Ég aetla ad undirbúa tónleika med Hönnu. Vá hvad thad verdur gaman hjá mér. Ég aetla ad auka aftur vid áfengistholid. Thad hefur bedid skammarlegan hnekki.

María kemur heim. Hallveig kemur heim. Björt kemur heim. Thórhildur kemur heim! Allir koma heim og líka ég. Og thad er sko ekki langt thangad til.

Thad eina sem er ekki nógu snidugt er ad ég tharf víst ad taka hin og thessi próf ádur en ég kem. Thad er ordid ansi áthreifanlegt ad thad er ekki langt thangad til. Mitt persónulega afstaedi dugar ekki til ad skapa mér auka tíma. Einhvern veginn hleypur hann alltaf útundan mér thegar ég tharf á honum ad halda. Tillögur um hvernig skal auka persónulegan tíma eru vel thegnar. Helst einhverjar nógu fjarstaedukenndar og óvísindalegar.

Arg...thad er sko ekki langt thangad til.