Dies Irae

Í dag sat ég í mestu makindum á bókasafninu og sló inn umsókn um ferdastyrk milli Íslands og Finnlands (á saenskdönsku) thegar síminn hringdi svo gall vid.

Í símanum var Anita Dögg, nýkominn úr prófi, ósofinn og undir áhrifum af flestum theim örvandi lyfjum sem lögleg eru á Íslandi. Vid heilsudumst hjartanlega og tókum spjall saman. Eftir ad hafa raett prófid, daglega vidburdi sídan vid heyrdumst sídast og fleira smálegt spiladi Anita Dögg nokkur lög fyrir mig í símann og útsetti m.a. lagid "Litli grís"úr Emil í Kattholti í stíl Debussys.

Vid spjölludum um sumarfríid sem nálgast ekki nógu hratt fyrir minn smekk og möguleikann á thví ad skreppa út á land á medan Anita spiladi hin og thessi stef á píanóid. Um leid og ég sagdist vilja ad vid taekjum okkur frí í nokkra daga og faerum í ferdalag tvö ein byrjadi Anita Dögg ad spila Dies Irae stefid. Thad hljómar eins og einhver faeri ad syngja Highway to Hell vid svipadar adstaedur.

Mér fannst thetta hraedilega fyndid. Thegar Anita hafdi áttad sig á brandaranum kom löng thögn. Svo sagdi hann. Mikid er ég heppinn ad thér fannst thetta fyndid.


Víóluskrímslid - ekki eins og fólk er flest